فضای مجازی | میدونمُ نمیگم!

به گزارش خبرگزاری رسا، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه ای طی یادداشتی در کانال شخصی خود در فضای مجازی نوشت:

آقای روحانی در جمع مردم سرخه به قول خودش "جوک"تعریف کرده و گفته: "مردی از سرخه فوت کرده بود و در جواب فرشته الهی که می پرسید من ربک، من نبیّک، ما کتابک، پاسخ می داد؛ زنو ناوین (می دانم ولی نمی گویم). و فرشته ماند که او چه می گوید". حاکی از این که لهجه سرخه ای رمزآلود است. سپس یادآور شده که در جنگ و مذاکرات هسته ای هم از این زبان رمز استفاده کرده است.

این موضوع البته  وجوه کمیک و تراژیک دارد. یک وجه توامان کمدی_تراژدی داستان این است که وقتی همه اسرار (یا تصورات پنهان) دولت و کشور توسط برخی دولتمردان لو رفته  بود، مکالمه سرّی حسین فریدون و حسن روحانی درباره محتوای جاری مذاکرات در وین چه ارزشی می توانست داشته باشد؟

وقتی علنا گفته شد "آمریکا کدخداست"، "خزانه خالی است"، "اگر توافق نکنیم جنگ می شود یا دچار وضعیت نفت در برابر غذا می شویم"، "آمریکا ظرف پنج دقیقه می تواند تمام توان نظامی ما را نابود کند"، "هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست" و ...، دیگر زبان رمز سرخه ای به چه کار می آمده و قراربوده کدام اسرار را حفظ کند؟! به قول رادیو فرانسه "دولت روحانی قیافه بدهکار مشتاق معامله و فروش حقوق ملی را به خود گرفته بود"!

زمانی که کری و شرمن و شورای روابط خارجی آمریکا تبدیل به همدم و همراز و طرف درد و دل کردن شده بودند و منتقدان صاحب نظر وطنی، دشمن به حساب می آمدند و به تیر لعن و طعن دولتمردان گرفتار می شدند، زبان سرخه ای قرار بود کدام راز را از چه کسی بپوشاند؟ اوباما و کری که بسیار مودب و اهل درک به شمار می آمدند و حرف و امضایشان هم که امضای طلایی و "تضمین" بود!

کمدی-تراژدی دیگر داستان این است که انسان، توهم تهدید دشمن را برای مردم، مهیب و ترسناک سازد اما به همان اندازه، حساب و کتاب قبر و برزخ و سنگینی دِین 80 میلیون نفر (بلکه نسل های بعدی و ملت های دیگر) را بر عهده خود نپندارد یا خیال کند با یک کلمه "زنو ناوین"، می شود از مواخذه نکیر و منکر رهایی یافت.

پنج سال از کل عمر 8 ساله دولت، به دست به سر کردن مردم با همین زنو ناوینیسم (ادبیات زنو ناویمی) گذشت. اما اگر این روش ماندگار بود، از کرباسچی و مرعشی تا دیگران نمی گفتند افکار عمومی، اعتمادش را به روحانی از دست داده است.

بعدالتحریر: می گویند فرشته مرگ سراغ پیرمردی رفت تا او را قیض روح کند. پیرمرد تا فهمید، خود را به کودکی زد و شست خود را در دهان فرو برد و شروع کرد به مِک زدن، یعنی اینکه "دارم شیر می خورم". اما پاسخ شنید "لباست را بپوش، می خواهیم بریم دَدَر"!/۹۶۹//۱۰۲/خ